Onlangs ben ik 36 jaar geworden en ben ik nog eens door mijn foto's heen gegaan. Ik heb heel wat reizen gemaakt en zo nu en dan kriebelt het nog. Er is een foto die eruit springt.
Op die foto maak ik een sprong voor de Eiffeltoren in Parijs. Kijk eens naar wat jij ziet. Waarschijnlijk roept het blijdschap en vreugde bij je op. Een spontane niets-aan-de-hand foto. Dat is ook wat ik anderen wilde laten zien en geloven en dan nog het meest aan mijzelf.
Wat je totaal niet ziet, is hoe moe ik ben, hoe gebroken, hoe verdrietig en depressief. Dat kun je ook niet zien, ik laat het niet zien. Je kunt mensen niet op hun uiterlijk of buitenkant beoordelen, maar in mijn leven is er een moment gekomen dat ik het wel moest laten zien.
Dat was ook het geval toen ik na Parijs terug in Den Haag kwam en niet meer wist ik hoe ik de afwas moest doen. Naar de supermarkt gaan, was veel te veel. Ik kon niet meer werken en niet meer slapen. Ik was op en kapot. Helaas ben ik te snel opgekrabbeld, heb ik niet mijn eigen pad en hart en tempo gevolgd en dat resulteerde een aantal jaren later in een spoedopname op de Intensive Care. Mijn hele linkerzijde was uitgevallen. Ik was nog meer op en kapot.
Vanaf toen heb ik het roer echt omgegooid en begon vanaf dat moment stappen te zetten op mijn pad, op mijn manier, in mijn tempo. Soms raak ik nog wel eens van mijn pad af. Soms is dat een betere route, maar meestal niet. Ik heb genoeg tools om mijn intuïtie als kompas te laten fungeren en als ik van mijn pad raak, vind ik steeds sneller de weg terug.
En dat allemaal naar aanleiding van een foto. Kijk er nog eens naar. Is je beeld veranderd nu je weet wat je weet? Wat zie je nu? Daarom dat deze foto er voor mij uitspringt. Het roept bij mij emotie op en het verhaal dat heeft bijgedragen aan waar ik nu ben. Wat een reis...
Lieve groet & Namasté ~*
Vera
