top of page
Vera

Dubbel


Het is zo dubbel... Net als vorig jaar gebeurt er ook nu iets zo enorm dubbels. Op woensdag 26 september 2018 ontving ik het nieuws dat mijn beste vriend ervoor had gekozen dit leven te beëindigen en besloten mijn toenmalige partner en ik dat het beter was onze relatie te beëindigen. Het verdriet was intens, heel intens. Ik heb het gevoeld tot in mijn tenen, tot op het bot en nog dieper dan dat. Tegelijkertijd was er enorme blijdschap, opluchting en dankbaarheid. Ook dat heb ik helemaal doorleefd, want het was er. Ik wilde niet dat wat ik voelde wegstoppen of teniet doen met schaamte of schuld. Ik was intens verdrietig en intens blij op hetzelfde moment.

Dit jaar gebeurt er weer iets dubbels, al is het nu dat het om twee gebeurtenissen gaat die ieder apart anders gecategoriseerd worden. Een vriendin van mij is dit jaar eindelijk zwanger is geraakt en ze is over vijf weken is uitgerekend. Dat is zo tof! Hoe cru is het dan dat haar vader, die zo uitkeek naar opa worden, vorige week overlijdt... Daar waar je eigenlijk blij om zou moeten zijn, je zo op zou moeten verheugen, krijgt ineens een heel donker randje. Het ene leven eindigt en een ander leven begint.

Ook dat bestaat en leeft tegelijk. Het is zo dubbel... en het is allemaal niet zwart of wit. Het kan allebei op hetzelfde moment. Je wéét dat het er een keer van gaat komen, dat dit leven eindig is, maar iedere uitvaart weer doet bij mij het besef groeien dat het zo belangrijk is elkaar en jezelf lief te hebben. In levende lijve. Niet te wachten tot het niet meer kan, maar nu zeggen en laten merken dat je om elkaar geeft.

Ik leef nu bij mijn ouders en dat is niet altijd makkelijk. Maar wat ben ik dankbaar dat ze er nu nog zijn! Ik ga straks zelfs dat waar ik me misschien nu aan erger, zo enorm missen... Dan zou ik willen dat ze dat nog eens konden doen. Dus ik geniet er nu van zo lang als dat het duren mag. Zo dubbel is het.


6 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven
bottom of page