Sinds een aantal jaar heb ik een hoge piep in mijn oren en ben ik gevoeliger voor geluid. Muziek, praten, sirenes... alles komt harder binnen en het duurt soms even voor het is uitgedoofd. Dat laatste wordt meestal hyperacusis genoemd. Ik merk er ook de voordelen van, want soms voel ik door goed te luisteren wat er echt gezegd wordt en door naar mijn innerlijke stem te luisteren, loopt mijn leven een stuk soepeler.
Een van de keren dat ik niet naar deze stem luisterde, was toen ik in de bus van Talinn naar Riga reisde. Ik kreeg een enorme drang om de foto's op mijn camera nog eens te kijken en dat heb ik helemaal achterin de bus zitten doen. Vervolgens hoorde ik: "Vera, stop je memorycard ergens anders, haal hem uit je camera." Dat vond ik toen zo stom, dat ik er niet naar luisterde.
Ik stapte de bus uit op het busstation in Riga. Met mijn dagrugzak tussen mijn voeten, hopte ik mijn grote rugzak op mijn rug. Ik pakte mijn dagrugzak op en zag dat het voorvakje open was. Daar zat mijn camera in. Zat. Toen niet meer.
Nu durf ik steeds meer te vertrouwen op die stem. Die piep was een ander verhaal. Ik vond het doodeng, zeker toen het gediagnosticeerd werd als tinnitus en dat dit dus altijd aanwezig zou zijn. ALTIJD. Dat resulteerde in een van mijn eerste paniekaanvallen en ik wilde niets anders dan dat die piep weg zou zijn.
Tot ongeveer twee weken geleden. Ineens was ik enorm blij met die piep in mijn oren. Want het is geen tinnitus. Het is het geluid van de stilte, het geluid van het goddelijke. In het Sanskriet Nada Brahman genoemd. Of het nu waar is of niet, het brengt mij heel veel meer rust dit te geloven en af te stemmen op het geluid dat me nu helpen kan in plaats van dat het me irriteert en paniekaanvallen bezorgt.