Al eerder vertelde ik over mijn verslaving aan doen. Ergens heb ik opgepikt dat het beter was om te doen, bezig te zijn en dat even helemaal nietsen niet werd gewaardeerd. Verder deed ik het ook omdat ik niet wilde voelen. Ik had mezelf wijsgemaakt dat al wat ik zie, voel en ervaar niet waar is en dat anderen het allemaal beter weten dan ik.
Daar kom ik sinds mijn halfzijdige verlamming op terug. Niet alleen omdat een nacht op de IC gewoon echt een dure grap is, ook omdat ik het juist van mijn gevoeligheid moet hebben. Daar zit mijn kracht.
Noem het HSP. Noem het hoogbegaafdheid. Geef het een naam. Onlangs in een gesprek met een vriend van mij en betichtte hij mij van ADD. Ik had er gedurende mijn jaren als basisschooljuf mee te maken gehad. Bij anderen. Ook vriendjes die ik dit label opplakte. Maar ik? Nee joh.
Toch ging er iets in mij aan en voelde het wel kloppend. Lezend op internet voelde het zo vertrouwd. En ja, die chaos, vergeetachtigheid, meer dan 7 sloten tegelijk, veel rust nodig, gevoelig voor geluid en beeld, bruisen van ideeën, uitstellen...
Het gaf mij wel opheldering in hoe het kan dat ik een halfuur voor ik vertrek de wekker zet en het dan nog presteer om te laat te komen...
Het gaat in die 30 minuten na het belletje ongeveer als volgt:
"Oh nu al? Nou, ik snoos hem nog even, eerst dit afmaken.
Oh, daar gaat-ie alweer. Goed, waar zijn mijn schoenen. Eh, eigenlijk moet ik eerst naar de wc. Waar is mijn jas? Oh, de afwas, nou dat duurt maar even, doe ik nu dan maar.
Dat duurde toch langer dan gedacht. Mijn schoenen. Mijn jas. Portemonnee... Gsm... Waar zijn mijn sleutels?"
En nadat ik de deur achter me heb dichtgetrokken en op slot heb gedraaid, vraag ik me al af of ik de deur wel op slot heb gedraaid. "M'n fietssleutel? Oh, die ligt nog binnen. Even pakken. Deur op slot. Is de deur op slot? Ja, die is op slot. Oh ja, de batterij van de fiets. Die ligt nog binnen..."
Goed, als ik dan eenmaal op de fiets zit, moet ik het maar loslaten of ik nu wel of niet de deur op slot heb gedraaid en geniet ik van de wind door mijn haren en de zon op mijn gezicht. Ondertussen ben ik minstens 5 minuten te laat voor mijn afspraak.
Zowel zondag als maandag spreek ik vriendinnen. Allebei blijken ze ADD te hebben.
Allebei zijn ze hoogst verbaasd ik het nog niet van mezelf wist.
Omdat ik het op dit moment niet zo interessant vind waar het vandaan komt en ook geen extra label hoef, maar wel interesse heb in wat helpt, struin ik op Ecosia naar tips bij ADD. En ja, daar herken ik me wel in. Als ik die toepas, dan ben ik op mijn best. Dan is het geen straf of klacht, dan is het mijn kracht. Dan kan ik met de beste oplossingen komen, aanvoelend en invoelend zijn, meelevend, empathisch, creatief, helder, gefocust... you name it!
En hoe minder ik doe, hoe meer druk er van de ketel is, hoe meer rust en tijd, hoe beter ik me voel. Hoe beter ik voel. Hoe meer ik voel. Dan is verdoven niet nodig, dan kan ik er prima mee omgaan en het ten gunste van alles en iedereen inzetten. Dan kan ik zijn.
Liefdevolle en ontspannen groet,
Vera
Comments