Hoe spraakberichten mij helpen door een emotie heen te bewegen...

Brok in mijn keel.

Omdat ik me niet direct uitsprak.

Omdat ik me inhield.

Want ach, het was toch maar iets kleins.

Wat doet het er nou toe...

Daar moet ik niet zo moeilijk over doen.

En zeker niet moeilijker maken dan het is.

Ik had toch zelf de keuze gemaakt.

Zo kinderachtig om daar wat van te zeggen...

Ik voelde energie in mijn lichaam opkroppen, was gaan wandelen omdat ik uit de situatie wilde en wilde doorvoelen wat er aan de hand was in mijn lichaam. Ik wilde de energie in beweging brengen en besloot er mijn gsm bij te pakken om een spraakbericht in te spreken. Voor en aan mezelf. Er was niemand om mee te praten en ik wilde wel wat zeggen. Uiteindelijk was de boodschap die ik vertelde toch voor mezelf. Zonder dat ik een idee had waar ik moest beginnen, waar ik het over moest hebben precies en al helemaal geen idee of het wel zin zou hebben of iets zou opleveren, sprak ik wat in.

Dat was het begin van vele spraakberichten.

Dat was het begin van heel veel emotionele releases.

De eerste lading vloeide moeiteloos weg.

Ik kwam tot de kern, tot de wortel.

Ik voelde me opgelucht. Wat een ontlading...

Ik voelde alles weer stromen.

Alleen maar door te praten en echt te zeggen wat ik op mijn hart had.

Ongenuanceerd. Zonder onderbroken te worden. Zonder filter. Zonder erover na te denken.

Zonder op mijn woorden te letten. Gewoon zoals het op dat moment voor mij opkwam.

Want uiteindelijk ben ik degene die naar mij te luisteren heeft.

Ben ik degene die mij moet horen, zien, waarderen, serieus moet nemen.

De helderheid die me het gaf en nu nog geeft, is goud waard.

Het helpt enorm met tot de kern te komen, voorbij de gedachten en oppervlakte, inzichten te geven die soms van heel diep komen.

Het helpt om ruis van de lijn te halen. Want het laat mij mij spreken en horen.

Mijn toon. Mijn kleur. Mijn frequentie. En die wordt zo alleen maar zuiverder en helderder.

Zoveel meer rust... ook door het verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen aandeel, dat nog beter in te zien, nog beter te voelen en daar zorg voor te dragen. Door mezelf te laten vertellen wat er in mij gaande is, door mezelf tijd en ruimte te geven, zonder tijdsdruk, zonder oordeel. Door voor mezelf een veilige ruimte te creëren waarin alles mag zijn en alles gevoeld mag worden. Zodat energie weer kan doorstromen. Het wil alleen maar bewegen. Het zat al te lang vast. En dat doet zeer.

Nadat ik voor mezelf voldoende helderheid had vergaard, alles had doorgesproken, de eerste lading was afgevloeid, kwam er rust en stilte en heb ik degene die bij de situatie was betrokken ook gedeeld wat er aan mijn kant gebeurde in ons samenzijn. Vanuit mijzelf. Mijn waarheid vanuit en in liefde vertellend. Omdat ik voelde dat daar de grootste kans en lering voor mij in zat. Om te delen met iemand anders die ik graag in mijn leven heb wat mij raakt. In alle eerlijkheid, openheid, puur en authentiek. Dus juist ook te delen als mijn stem trilt.

Tot nu toe is dat dit jaar een aantal keer voorgekomen.

Iedere keer is de reactie zo enorm liefdevol. Zo heilzaam.

Ik voel me zo welkom, zo gewaardeerd, zo gezien en zo geliefd.

Dat begon bij mij. Door mezelf welkom heten, waarderen, zien en liefhebben.

En het brok in mijn keel...

... verdween als sneeuw voor de zon.

En ik herinnerde me weer een toontje van mijn eigen stem.

In Liefde,

Vera