Nederigheid. Bescheidenheid. Voor mij voelt dit woord ook als een overgave of buiging naar iets dat groter is dan ikzelf. Niet buiten mij, niet groter in de zin van hoger, beter of machtiger, maar wel een kracht waarvan iedereen van ons deel uitmaakt, waar we geen invloed of controle op hebben. Een zijn dat er gewoon is.
Noem het energie. Noem het natuur. Noem het het goddelijke. We hebben het allemaal in ons, dat stukje dat onveranderlijk is. Het voelt voor mij als stilte, ruimte, ontspanning in mijn hele lichaam. Ook mijn hoofd, dat graag overuren draait en vind dat ik van alles moet. Moet kunnen, vinden, denken, willen, bereiken, presteren. Terwijl het enige dat ik hoef, is zijn.
En dat klinkt simpeler gezegd dan gedaan. Ik die een verslaving aan doen heeft, om me te verdoven van al wat ik voel, zie, hoor en ervaar. Nog meer prikkels om maar wakker te blijven. Maar de enige manier om echt wakker te zijn, is om dat doen los te laten. Dat levert echt heel veel meer op. Dat vindt mijn hoofd niet, maar ook mijn denken verstilt juist als ik loslaat, als ik mijn lichaam voel, als ik de stilte en ruimte in mijn lichaam voel.
Dat is soms best eng, overgave, de controle loslaten, al die schijnveiligheid opgeven. Maar ik krijg er zo enorm veel meer voor terug als ik vanuit liefde en dankbaarheid een buiging maak naar wie ik in werkelijkheid ben, naar wat wij in werkelijkheid zijn. Dank voor jullie zijn! Dank voor het steeds weer herinneren aan wat nederigheid en bescheidenheid kunnen bewerkstelligen.
Liefdevolle en ontspannen groet,
Vera
Comments