Ergens in december voelde ik het opkomen.
Ik wilde langzamer. Ik wilde niet meer zoveel. Ik wilde rust. Ik wilde kalm aan en rap een beetje.
Al die afspraken die ik had staan...
Hoe waren die er überhaupt gekomen? ;)
Ik stond op een gegeven moment te trillen op mijn benen.
En ik maakte nachten van soms meer dan klokje rond.
Het weekend van Kerst heb ik platgelegen. Ik kon niet meer.
Slapen en eten. Ja, dat kon ik nog wel!
Het was steeds op en af. Steeds kwam ik weer ergens door.
Tot ik in België was en de trap niet meer op of af kon.
Of ja, dat kon wel, maar niet zonder hartkloppingen en buitenadem zijn.
Ik hoefde niet meer te dienen, het initiële plan.
Ik besprak met de docente dat ik een Vipassana light variant zou volgen als deelnemer.
3x groepszit en voor de rest rusten.
Mijn dag bestond uit 6.30u ontbijt, dan weer even liggen om ervoor te zorgen dat ik tijdig in de hal zat voor de 1e groepszit om 8 uur. Dan lag ik rond 9.30u echt weer in mijn bed tot lunch om 11 uur. Daarna weer plat tot de groepszit van 14.30u om dan nog even te rusten tot 17 uur. En bij uitzondering mocht ik als oud student dan naast het citroenwater ook nog wat eten. Om vervolgens nog even te rusten om dan om 18 uur in de zaal te liggen eh zitten, te douchen en rond 19.30 uur in bed te liggen tot de volgende ochtend.
Ik sliep op zolder. Twee trappen op. Twee trappen af.
Ik kon niet meer. Zeker de eerste dagen had ik het idee dat ik een burnout had.
Ik voelde me zo kapotmoe, wilde alleen zijn, rusten en kon alleen maar huilen.
Ik koos en kies voor overgave en acceptatie.
Zonder oordeel. Het is wat het is. Het ging en gaat niet sneller dan dat het gaat.
Stapje voor stapje. De vertraging had zich goed ingezet.
En juist daardoor, door te vertragen, kwam alles in een stroomversnelling!
Alle downloads, uploads, levels up, shifts... eindelijk de ruimte en rust om te integreren, te herstellen en toen kwamen er nog meer. Mijn lijf kan het amper bijbenen, rust is echt noodzaak.
Inmiddels ben ik bijna een week terug op mijn zolderkamer in Nederland.
Het gaat stapje voor stapje en ik geniet van het proces.
Als ik te snel ga, dan stort ik in. Echt alles strippen tot een minimum.
Hoe kan ik nog minder doen en nog meer zijn?
Een steady basis creëren en dan kijken of het nog minder kan.
Want minder is echt meer. Zoals vertragen echt versnellen is.
Ik kom de trap al wat makkelijker op.
Ik rust nog wel heel veel.
De hoest is zo goed als weg.
Ik eet nog steeds behoorlijk wat.
De moeheid is er nog.
En zo lang ik me niet goed genoeg voel, blijf ik thuis.
Ik ga pas weer naar buiten als ik dat zo voel.
Als ik weer een dag iets kan volhouden. Dat is niet vandaag.
Daar heb ik geen arts of test voor nodig.
Dat bepaal ik zelf wel. Dat kan en wil ik zelf bepalen.
En het herstel gaat zo snel als dat het gaat.
Het gaat langzaam en gestaag.
En ik ga er krachtiger uitkomen.
Daar kies ik voor.
Alle Liefs & Alle Goeds,
Vera
P.S. Ter aanvulling... ik kwam van Christina Lopes het volgende filmpje tegen en vervolgens van Sabrina de volgende tekst... Het is blijkbaar iets collectiefs, iets groters dan wijzelf. Ready, steady en wacht nog maar even met je 'go' :)
Comentários