En toen viel of eigenlijk donderde ik van de trap...
En ja lekker al die quotes over vallen en vliegen... Die krijgen dan toch ineens een heel andere betekenis!
Voor wie mij al een tijdje kent, weet dat ik graag op blote voeten loop.
Lekker aards, dicht bij de grond, aarde energie opslurpend.
Ik heb er ook wel eens een post over geschreven en een filmpje over gemaakt.
Gister had ik sokken aan. En ik gleed uit op de trap...
Nog een reden waarom ik liever op blote voeten loop :)
Terwijl het gebeurde, me beseft dat het beter was me te laten vallen want onderaan de trap is grond en dat stopt de val. De val stopte echter nog voor ik onderaan de trap was.
Ik ben even blijven zitten. Ben zo gewend meteen op te staan en door te gaan. Patroon doorbreken. Ik ben even blijven zitten. Nu wilde ik voelen, observeren, wat gebeurt er nu eigenlijk?
Het eerste wat me opviel, was dat er twee nagels van mijn linkerhand gebroken waren (world first problems...). Linkerelleboog voelde ook pijnlijk... Mijn linkerbil nog het meest en het trok door naar mijn kuit en voet. Aan de rechterzijde voelde het wel ok. Mijn hoofd was een beetje aan het tollen. Het duizelde een beetje. Ik was er ondersteboven van. En vroeg me vooral af waarom dit nou weer gebeurde.
Ik had net een paar kaartleggingen opgenomen en wilde een stukje gaan wandelen. Was het beu om nog langer binnen te zitten. En dus ging ik naar beneden om mijn schoenen aan te trekken. Dat pakte iets anders uit.
Evengoed ben ik gaan wandelen. Op m'n barefoot schoenen. Het liefst blootvoets, zeker na die val van de trap, alleen vond ik het net even iets te koud en nat buiten. Het wandelen heeft wel geholpen met de doorstroming en doorbloeding. De pijn in nagels en elleboog zakte weg. Linkerbeen ging eigenlijk ook wel weer. Het was vooral mijn linkerbil die om aandacht vroeg en nog vraagt. En er wilde nog wat anders aandacht. Tijdens het wandelen kwam er veel boosheid, frustratie, ergernis uit over communicatie. Tranen, tieren, vloeken, echt zo geïrriteerd!
Vanuit de grond van mijn zijn willen spreken. Gegrond. Geaard. Belichaamd. Vanuit de kern. Vanuit het hart. Want nu heb ik er zo nu en dan toch weer allerlei filters op zitten. Van hoe het zou moeten zijn. Regeltjes. Moeten. Hierop letten. En dat is zooooo vermoeiend. Dat is zooooo verwarrend. Brengt me juist het tegenovergestelde van wat ik werkelijk wil en werkelijk wil zeggen en bedoel. Dus kappen met die hap.
Het is verre van mijn bedoeling noch mijn intentie om mensen pijn te doen, te kwetsen. Ik mag er nou ook wel eens in geloven dat het bij mij vanuit een liefdevolle plek komt. Ik weeg mijn woorden en handelingen soms te veel af, weeg ze zo enorm te zwaar waardoor ik mijn mond houd of het op andere manieren in disbalans is.
Hoe billen, boosheid en spreken met elkaar gelinkt zijn, weet ik nog niet. Of eigenlijk wel. Bekken en keel zijn immers met elkaar verbonden. Ik ben op mijn linkerbil gevallen. Dat zou de gevoelskant en vrouwelijke kant zijn. Dus tja... wat wil dat nou eigenlijk zeggen dan, wat weet ik nou helemaal? Kan er hele verhalen over vertellen, hele betekenissen aan geven. Kan ik ook aan die 'betekenissen' voorbij? Aan al wat ik aangeleerd heb en denk dat het zou moeten zijn om weer echt in het voelen te komen, echt het voelen te zijn en vanuit daar te spreken?
Net als alle spirituele aanwijzingen. Kan ik daar ook aan voorbij? Kan ik dat loslaten? Het helpt absoluut en het laat zien in lijn te zijn, ik word alleen hor en dol van al die berekeningen en dan wordt het weer en mind-ding en ik geloof dat het anders kan. Dat als ik daar juist aan voorbij ga, er nog meer synchroniciteiten en tekens of wat dan ook zullen zijn. Of niet. Ook goed. Ik wil ook dat laten voor wat het is en eigenlijk alleen maar zijn. De rest even laten rusten, laten zijn voor wat het is. En te voelen, ervaren, beleven wat er nu is. Focus op mij. Energie weer naar, op, in mij. Kom maar terug. Overal waar ik gelekt heb, kom maar terug. Verzamelen. Opladen. Terugroepen.
Dat is volgens mij wat de val me wilde vertellen. Pas op de plaats. Overgave aan wat is. Eigen ritme. Eigen tempo. Eigen kracht. Eigen gevoel.
En dat gevoel is nu best pijnlijk. Au. M'n bil. Heb er koppijn van.
En waar is de tube arnica!?
Oh, voor wie het weten wil... Het boek van Christiane Beerlandt beschrijft precies wat ik beschrijf. Ik mag echt meer op mezelf vertrouwen en in mezelf geloven. Rete-spannend...
Flink bezig met ontfilteren, wegsturen van energieën/beschermers die oud zijn, terugroepen van energie die ik gelekt heb, koorden doorhakken/zagen/branden en losse eindjes terugsturen naar de bron en ook vragen om verzorging van de wonden...
Al dat... en ondertussen chips en chocolade eten. Het moet wel een beetje leuk blijven natuurlijk ;)
Alle Liefs & Alle Goeds,
Vera
