Voor wie mij al iets langer kent, weet dat ik op veel plekken in de wereld ben geweest. Het begon met een stage voor de Pabo in Suriname, vervolgens richting de Noordkaap, toen Zuid Amerika en de rest. Het is een periode zo geweest dat ik als juf op een basisschool werkte en dat ik - als ik niet thuis zat met keelontsteking - iedere vakantie stevast de hort op was.
Een enorm leuke tijd. Onrustig ook. Vooral dat laatste. Want ik heb veel gezien, maar niet veel meegemaakt in de zin van beleefd, ervaren, gevoeld. Ik had altijd een plan, een route en daar wijkte ik amper van af. In plaats van te voelen waar ik het naar mijn zin had of waar niet, bleef ik zolang als dat ik vooraf bedacht had.
De reizen die ik maakte, zie ik nu als vlucht. Weg van mezelf, in de hoop elders mezelf of thuis te vinden. Ik was altijd onderweg en legde bijna iedere avond ergens anders mijn hoofd te rusten. Op iedere plaats leerde ik nieuwe mensen kennen, heel vluchtig, oppervlakkig en niets-zeggend. Soms wat diepgaander en voedender. Het gaf me niet wat ik hoopte en dat durf ik eigenlijk pas nu toe te geven... Ik wilde altijd weg. Weg van mezelf. Weg van thuis.
In 2008 heb ik een huis gekocht. Dat vond iedereen wereldvreemd. Want ik was toch altijd op reis? Ik ging toch van plek naar plek de wereld over? Het was ook een redelijk impulsieve beslissing om een huis te kopen, waar ik ook niet naar mijn gevoel heb geluisterd maar waar mijn verstand de doorslag gaf. Ik had toch een baan? Daar hoort dan toch een huis bij en niet een eenkamer studio? En kopen is toch goedkoper dan huren?
Ondanks dat ik een koophuis had, was ik nog vaak weg. Het huis voelde ook niet als thuis en als ik niet zelf op reis was, dan haalde ik reizigers of andere mensen naar binnen. Mijn huis was een komen en gaan van mensen. Ik heb op die manier veel van de wereld gezien en veel over de wereld en mensen geleerd. Maar rust gaf het totaal niet.
Ik lees zojuist mijn laatste reisverslag op mijn reisblog. Daarin roep ik mezelf heel wijs een halt toe. Een goed advies, dat ik niet heb opgevolgd. Iedere keer wanneer ik denk dat ik in rustiger vaarwater kom, haal ik weer heel veel op mijn hals, begin ik aan van alles, treed ik vooral naar buiten... om vervolgens weer overspoeld te raken door een tsunami. Tegenwoordig zie ik die vloedgolf aankomen en kan ik me nog net op tijd wapenen tegen de stortvloed... Maar ook hier is weer die vlucht.
In plaats van te blijven, ga ik weg. En dat is wat ik steeds doe. Wanneer ik boosheid op voel komen, ga ik weg. Wanneer ik verdriet voel, houd ik het tegen. Wanneer ik bang ben, leid ik mezelf af en vlucht ik. Ik ga weg van wat er werkelijk toe doet. Weg van de mogelijkheid om te voelen en werkelijk bij mijzelf te komen. Ik ga weg van mezelf. Weg van thuis.
Ik neem mij voor om, net als tijdens mijn Vipassana retraite van onlangs, mijn advies uit 2009 op te volgen en te blijven. Ongeacht welke energie ook wil bewegen en door mij heen wil stromen... ik blijf. Ik roep mijzelf een halt toe te reageren, weg te gaan, te vluchten. Laat al wat ik verzameld heb aan energie in mij maar eens op reis gaan en mij de weg naar thuis wijzen. Ik ga niet weg, ik ga niet op de vlucht. Ik weet waar ik mijn hoofd te rusten leg vannacht. Ik blijf hier. Ik blijf bij mezelf. Ik blijf thuis.
Lieve groet & Namasté,
Vera
