"Ik vind het maar niets om afhankelijk te zijn. Dat voelt zo kwetsbaar, zo ongemakkelijk, zo naar. Vre-se-lijk.
Afhankelijk zijn staat voor afwachten, wachten op anderen, geen controle hebben, mijn kracht wegen, ja en amen zeggen, dienstbaar zijn. En ook afhankelijk zijn of me zo opstellen van/naar de mening van anderen, van wat anderen mogelijk zouden kunnen vinden, hun oordeel en dat soort spul. Dat voelt zo zwak. Dan heb ik geen controle over mijn leven. Ik ben de creator van mijn leven. Ik moet het regelen, fixen, oplossen, het ligt namelijk altijd aan mij. Ik wil niet afhankelijk zijn. Ik wil onafhankelijk zijn. Ik wil in control zijn, zelf bepalen, krachtig en sterk zijn. Dus daar moet aan gewerkt worden. Het voelt niet goed, dus daar moet ik wat mee. Dat moet ik aankijken, doorvoelen, doorleven, belichamen, processen. Ja, goed idee!" Eh tja... Lief Ego... Dat kun je wel allemaal willen, en sommige dingen zijn ook wel waar, maar... grote maar... We zijn afhankelijk. Tot op zekere hoogte. In meerdere of mindere mate. Hoe je het ook went of keert. We zijn afhankelijk van zuurstof. Voeding. Energie. Geld. Water. Dat soort dingen. En van de rest? Van wat je noemt? Tja, hoe afhankelijk wil je daarvan zijn? Volgens mij is complete onafhankelijkheid een illusie. Claim je onafhankelijkheid daar waar het kan. Wees onafhankelijk daar waar mogelijk. En ja, over dat creator-schap ben ik het eigenlijk wel met je eens. Maar niet in de zin dat er iets opgelost of gefixt moet worden. Want is het misschien niet veel sterker om toe te geven dat het zogezegd soms niet gaat? Dat we afhankelijk en kwetsbaar zijn? Dat we ook oordelen hebben? Dat we gewoonweg mens zijn? Dank dat je me op de hoogte brengt dat deze gedachten er zijn. Meer hoef je echt niet te doen. Echt niet. Het is klaar. Hou alsjeblieft op met zo hard je best doen. Met zo hard te werken om wat dan ook te willen bewijzen. Met het idee te creëren dat er iets mis is. Met willen fixen, processen, regelen, oplossen. Dat is niet nodig. Dat is niet jouw taak. Want ik ben sterk. Ik ben krachtig. Ik ben waardevol. Ik ben aardig. Maar dat doet er niet eens toe. Dat is allemaal niet het doel. Daar hoef ik niet mijn best voor te doen. Dat hoef ik niet te bewijzen. En het zou echt beter zijn als je ophoudt je ermee te bemoeien. Ga lekker onderuit gezakt op de bank zitten. Of liggen. Met een boek over loslaten of niksen of zo. Zie het als een goeie film. Pak er een bak popcorn bij of trek een zak chips open. Maar echt, hou alsjeblieft op met je ermee te bemoeien. Hou op met zo kneiterhard je best te doen. Wat wil je nou bewijzen? Wat probeer je nou eigenlijk? Waar wil je me tegen beschermen? Bedankt. Het is niet (meer) nodig. Het werkt zo enorm averechts. Het creëert een extra egolaag van 'kijk mij eens mijn best doen, enorm spiritueel alles aan het opruimen, processen, loslaten, bladiebladiebladiebla...' en dan is er dus weer meer werk aan de winkel. Een grote Ego Trap. Flink staaltje Spiritueel Narcisme. Het is genoeg. Echt, het is meer dan genoeg. Nogmaals dank. Het is niet (meer) nodig. En toen shifte alles weer. Het is eigenlijk zo simpel. Maar het gaat niet zonder horten of stoten. Het is vermoeiend. Het loont wel, maar put uit. Tijd om op te laden. Tot het volgende zich aandient. Dit soort gesprekken in mij zijn al tijden gaande. Deze is van afgelopen weekend. Daarna werd het wat stiller. Ein-de-lijk.