Woede, boosheid, frustratie zijn vanaf mijn geboorte thema's voor mij.
Vooral het niet kunnen uiten of het gevoel hebben deze niet te mogen uiten.
Ik ben met de navelstreng om mijn nek geboren. Dat is al frustrerend genoeg als je er wel zin in hebt en vol goede moed uit het geboortekanaal wilde komen. Geen adem krijgen en vervolgens in een hokje (couveuse) gelegd worden. Niet wetende wanneer er weer iemand bij je komt, wanneer je vastgehouden wordt, wanneer je te eten krijgt. Ik kreeg waarschijnlijk al vroeg het idee nergens op te kunnen vertrouwen en het allemaal zelf te moeten doen. En een angst voor als mensen weggaan.
Goed, die dingen heb ik het afgelopen jaar getackeld doordat ik opmerkte dat mijn reactie in sommige situaties, op zijn zachts gezegd, buitenproportioneel was. Het klopte niet, het stond niet in verhouding. Met ondersteuning van Jeannette van VrouwZijn heb ik een aantal herstelgesprekken gehad die me bij dit trauma hebben kunnen helpen. En ook Maaike van Praktijk Craanen heeft me bijgestaan en samen hebben we het Innerlijk Gezin in kaart en balans gebracht.
Vanuit Human Design bekeken, is het ook niet meer dan logisch dat woede, boosheid en frustratie thema's voor mij zijn. Mijn blauwdruk geeft aan dat ik een Manifesting Generator ben, een combinatie type van Manifestor en Generator. De emotie van een Manifestor wanneer hij zijn niet eigenlijke zelf leeft, is woede en van een Generator is dat frustratie. Lekker duo :)
Onlangs ben ik gestart met de opleiding tot Traumacoaching en in de les waar ik nu mee bezig ben, werd mij het volgende duidelijk.
Woede is een heel krachtige emotie en een manifestatie van onze levenskracht. Het kan iets teweeg brengen. Dat is wat mij een tijdje terug ook duidelijk werd in gesprek met een 11 jarige... dat je boosheid en woede in kunt zetten op een destructrieve of op een constructieve manier, dat er in het laatste geval dus de mogelijkheid tot creatie in zit. Maar in mijn geval is dat niet het geval geweest. Ik heb het flink en op vele wijzen onderdrukt en ingehouden.
Ik had al vroeg breath holding spells. Als ik dusdanig gefrustreerd raakte, hield ik mijn adem in. Het schijnt een relatief normale reactie te zijn voor kinderen die nog niet kunnen praten rond hun eerste of tweede levensjaar. Ik had dit blijkbaar al toen ik een maand of 6 was. Mijn ouders kregen van de kinderarts te horen dat ze me maar moesten negeren op zulke momenten. Ik heb hierdoor niet leren 'vechten', niet geleerd mijn boosheid positief in te zetten. Er ontstonden gaandeweg nog meer conditioneringen, overtuigingen, gedachten en vanuit daar gedragingen als aanpassen, pleasen en ga zo maar door.... Ik heb geleerd mijn terug te trekken, dicht te klappen, heb angst voor mijn eigen woede, mijn eigen levenskracht, ontwikkeld en ben zeer min over mijzelf gaan denken.
Al die spanning heeft zich opgeslagen in mijn lichaam. En ik ben er goed ziek van geworden. Zo las ik jaren geleden in het boek "Innerlijke Bevrijding" hier ook al iets over. Namelijk dat onderdrukte woede ervoor kan zorgen dat je enorm moe wordt. En ik heb de diagnose Chronisch Vermoeidheidssyndroom (CVS, ook wel ME genoemd) meegekregen. Nu snap ik waar deze vandaan komt...
Ik heb van huis uit niet geleerd om op een gezonde manier boosheid te uiten. Dat wil niet zeggen dat het nu te laat is. Het is ook nu mogelijk. Het kan alsnog. En dat is ook wat gaande is. Ik was er heel bang voor dat het altijd zou duren. In het echt duurt maar even, zoals met elke emotie. Het is kort, krachtig en reinigt het systeem, het ontspant, is opbouwend en geeft energie. Dat is wat ik mezelf uiteindelijk heb geleerd. Door er eerst heel veel over te lezen, te kijken, te luisteren... en op een gegeven moment kon ik het niet meer inhouden, het ging gewoon niet meer. Ik heb geschreeuwd, gestampt, tegen de bokszak geslagen, gehuild... net zo lang tot het over en voor dat moment goed was. En niet een keer, nee, wel vaker.
Er kwam inderdaad meer ruimte voor ontspanning en het gaf enorm veel energie. Ik had tintelingen rondom mijn hartgebied en solar plexus, daar had het zich waarschijnlijk vastgezet. Het werd warm en ging weer stromen. Zo enorm veel warmte, compassie, liefde... Eindelijk!!
En het was bij mij omdat ik niet meer anders kon, me veilig genoeg voelde en het vertrouwen had in mezelf en in een goede afloop. Dat ik geen zin meer had me nog langer in te houden, dat het verlangen groter was dan de angst, dat ik mezelf zo lief heb en zo enorm veel waard vind, dat ik zo enorm in mijn kracht ben gaan geloven. Het is niet permanent, maar het moet er wel uit.
Het heeft me heel veel levenskracht en levensenergie teruggegeven. En heel veel Liefde. Dat was er al, alleen opgeslagen, zat vast, werd onderdrukt. Ik geef nu eerder mijn grenzen aan, ongeacht wat anderen daarvan vinden. Want het is mijn leven, ik heb goed voor mezelf te zorgen, ik hou van mezelf, ik ben het waard, puur en alleen al omdat ik besta. En het komt van een goede plek, vanuit Liefde, ik ben hier niet om anderen opzettelijk of expres pijn te doen of te kwetsen... en ook mijzelf niet meer.
Leren omgaan met mijn woede, frustratie en boosheid heeft me heel veel gebracht. En ik doe nu niet alsof ik er al ben, want het is een ongoing proces. Er lag bij mij trauma aan ten grondslag en vanuit daar zijn bepaalde overlevingsmechanismen ontstaan. Ik ben gaan handelen, op een gegeven moment automatisch en onbewust, op wijzen waarvan mijn hersenen vonden dat het me bescherming zou bieden en dat begon op een gegeven moment te wringen. Door zelfkennis, inzicht, veiligheid, vertrouwen heb ik het kunnen laten gaan. En dat is wat ik jou ook gun!
Wil je hier meer over weten?
Wil je weten wat en hoe ik jou hierbij kan helpen en ondersteunen?
Je hoeft het niet alleen te doen.
Wel zelf. Maar niet alleen.
Alle Liefs & Alle Goeds,
Vera
Comments