Er gebeurde weer iets waar ik niet de precieze woorden voor heb. Noem het jaloezie. Of de neiging om te willen controleren. Vast te houden. Niet los te laten. Wel te zeggen dat ik iemand iets gun, dat ook echt zo voel, maar me er totaal niet naar gedraag. Dat ik het onmogelijk maak om iemand zijn leven te laten leven. Terwijl ik het echt allemaal heel anders bedoel. Ik zie dat mijn handelen wat anders kan laten zien.
Het klopt niet. Het klopt niet met wat ik voel. Het klopt niet met wie ik werkelijk ben. Waarom is dit gedrag er dan? Waarom doe ik dan toch zo?
Het kromme is... Ik wil niet dat mensen van me houden en me waarderen om wat ik doe maar om wie ik ben. Waarom vind ik er dan wat van als ik niet het gevoel heb dat iemand me waardeert terwijl ik zoveel voor anderen doe? Waarom vind ik het dan zo enorm erg als iemand dan iets alleen wil doen, dat wat ik als geen ander snap en ook zo nodig heb, waarom doe ik dan zo raar en moeilijk? Het klopt niet. Het klopt niet. Het klopt niet.
Het duurde even en toen kwamen de tranen... Ik ben bang om vergeten te worden.
Tranen met tuiten... het leek niet op te houden. Maar er kwam iets in beweging. Ein.De.Lijk.
Ik dacht dit eerder dit jaar al eens getackeld te hebben toen ik mijn codepente gedrag onder de loep lag... weer te snel gejuicht zeker... want er is meer...
Een stortvloed aan gedachten... Gedachten waarvan ik me besef dat ze niet waar zijn, maar die ik tot nu toe blijkbaar wel geloofde en vanuit waar bepaalde gevoelens en gedragingen voortkwamen.
Ik doe zoveel omdat ik bang ben vergeten te worden. Als ik niets doe, dan ben ik (er) niet. Ik vind het eng als een ander alleen dingen gaat doen, zonder mij want ook dan kan ik worden vergeten. Dan is er geen aandacht meer voor mij. Dan kan het zijn dat het leuker en beter is dan met mij en dan word ik vergeten. Dan besta ik niet meer.
Ik doe zoveel en doe zo omdat... Ik ben bang dat ik anders niets verdien. Ik ben bang dat ik anders niets waard ben. Dat anderen wel hun deel krijgen en ik niet. Dat ik er dan dus niet toe doe.
Ik doe zo mijn best. Zo kneiterhard mijn best. Ik doe zo hard mijn best om betekenisvol te zijn. En het werkt averechts. Het werkt tegen me. Want ik wil niet eens gewaardeerd worden om wat ik doe. Ik wil gewaardeerd zijn en worden om wie ik ben.
En ergens zit er dus ook nog het geloof dat zijn niet voldoende is. Dat ik niet voldoende ben, dat ik niet goed genoeg ben, dat ik niet genoeg waard ben. Dat het toch de acties zijn die ertoe doen. Dat ik er dan toe doe. Dat ik dan waarde heb, waardevol ben, er mag zijn.
De gedachtegangen zijn totaal niet reëel. Zo krom. De getrokken conclusies slaan kant noch wal. Het is allemaal terug te herleiden naar de couveuse. Dat het daar de angst dat mensen me vergeten is begonnen.
Het gaat gewoon weer om eigenwaarde en zelfliefde... Dat ik mezelf nog steeds niet genoeg op waarde schat of niet zie of voel hoezeer ik van onschatbare waarde ben. Dat ik mezelf liefde nog steeds niet waard vind, terwijl ik toch liefde ben en bladiebla...
Dit besef en dit doorvoelen en aankijken, de gedachten onder de loep te nemen waardoor ze loskomen van gevoel en gedrag... het is pijnlijk zo eerlijk te zijn tegen mezelf en daarmee ook tegen de rest van de wereld. Het levert niets (meer) op om het oude vol te houden. Het doet alleen maar zeer en kost tonnen energie. Dank voor wat het me blijkbaar heeft willen brengen, geen idee wat dan precies, zal een vorm van negatieve aandacht zijn en ja dat is ook aandacht, maar ik ben er in ieder geval zo enorm klaar mee, het is genoeg, en ik weet nog niet hoe dan wel, maar vertrouw erop dat dat vanzelf duidelijk wordt.
Ik ben er ook klaar mee mezelf te vergeten. Ik was vergeten dat ik meer ben dan wat ik doe. Vergeten dat ik meer waard ben, heel veel waard ben. Vergeten dat ik genoeg ben. Dat ik sterk en krachtig ben. Ik geef ze graag aan anderen, maar heb die herinneringen ook wel eens nodig ja...
Dit 'werk' is echt niet leuk. Het geeft heel veel meer ruimte en rust en bladiebla. Dat maakt het nog steeds niet leuk. Het maakt wel dat mijn gevoel en mijn handelen, mijn binnen en mijn buiten, steeds meer congruent worden. Nou. Hoera. Zucht.
Dank Richard voor het Zijn van een Spiegel. You're a Mirror Master! Dank Jeanette // Vrouw Zijn voor het ondersteunen bij en helpen herstellen van mijn geboortetrauma. Dank aan de bokszak die ik vorig jaar van mijn ouders (Jan & Marian) heb ontvangen voor mijn verjaardag. Het meest liefdevolle cadeau ever! Dank Elina, Marloes en Mark voor het aanhoren van mijn verhalen, het helpen kanaliseren van die stortvloed aan emoties, jullie wijze raad, gevoeligheid als kracht, tomeloze geduld en oordeelloosheid. Dank Maaike // Praktijk Craanen voor het nu al heel veel in beweging brengen met de introductie van het Innerlijke Gezin. We zijn nog niet eens echt begonnen en er wordt nu al heel veel inzichtelijk.
Dank aan iedereen die hier een bijdrage aan heeft geleverd en hier graag dank voor wil ontvangen. Ik wil liever niemand passeren en vergeten, maar het komt zeker voor. Dat geef ik direct toe.
En als het je raakt, als je het gevoel hebt dat je vergeten wordt, dan is dat waar en is dat zo, dan zal ik niet zeggen dat het niet zo is en kan het zijn dat je er misschien zelf nog wat hebt zitten en, als je wilt, hebt aan te kijken.
Wellicht The Work van Byron Katie toepassen... * Is het waar? * Weet je zeker dat het waar is? * Welk gevoel is er als je je gedachte(n) gelooft? * Wie of wat ben je, wat voel je, als deze gedachten er niet zijn? * Draai het om.
Of iets anders. Dat laat ik aan jou over, daar bemoei ik me niet mee, doe al genoeg, al zeg ik het zelf, dus dat hoef ik niet voor jou te doen, dat kun je, eventueel met ondersteuning, echt heel goed en het beste zelf
Zo, ik heb het gehad voor vandaag. Ben er wel weer klaar mee.
P.S. Op de foto staan vergeet-mij-nietjes. Die zijn eetbaar.