"Buiten werk is er weinig te doen nu alles wegvalt, dus dan ligt verveling wel op de loer en de telefoon met alle apps te dichtbij."
Aldus één van mijn cursisten. Mooi verwoord en het zette ook iets bij mij aan. Hoe komt het toch dat we het zo moeilijk vinden om te vervelen? Wat is er nou zo naar aan? Wat levert het op? En hoe doe je dat eigenlijk, vervelen?
Ik ben in de materie gedoken en heb verschillende artikelen en onderzoeken gelezen over verveling en daar ga ik een aantal blogs aan wijden. In een eerdere ging ik in op tips bij verveling. Eigenlijk is dat afleiden en counterproductief. Dat helpt even en kan wel degelijk helpend zijn om anders tegen de dingen aan te kijken, anders met dingen om te gaan. Later kom ik met nog een aanvulling hierop. Maar eerst ga ik dieper in op waarom het zo moeilijk is, waarom mensen verveling en vervelen liever vermijden.
Verveling... een staat van zijn, een psychische of emotionele toestand die je ervaart wanneer je niets in het bijzonder hoeft te doen of te doen hebt, niet geïnteresseerd bent in je omgeving of het gevoel hebt dat een periode heel saai of langdradig is. Verveling heeft te maken met de (persoonlijke) ervaring van tijd, moeite met zingeving, moeite met je betrokkenheid of aandacht voor iets en het niet onder ogen willen komen van jouw gedachten.
Verveling is een gevoel van lusteloosheid, hangerigheid en desinteresse. En tegelijkertijd is het een wens naar stimulans, plezier, geluk, het anders willen dan dat het nu is.
Je zou zeggen dat het brein voldoende entertainment biedt en ook de mogelijkheid om om te gaan met verveling. We kunnen plannen maken, fijne herinneringen ophalen, oplossingen bedenken, verhaaltjes verzinnen... Blijkbaar is dat niet voldoende om ons niet te vervelen. Blijkbaar vinden we het onprettig alleen te zijn met onze gedachten. We pakken alles aan om ons te laten afleiden. Want nadenken over dingen, dat doen we liever niet. Want wie weet welke diepgewortelde problemen hun kop opsteken als je de tijd neemt om je eens goed te vervelen...
Hieronder vind je drie redenen waarom we verveling liever vermijden.
1. Verveling maakt dat we ons bezorgd kunnen voelen, dat er iets mist. We zijn het zo gewoon geworden om geamuseerd te worden door een constante stroom aan prikkels van buitenaf, dat het ontbreken hieraan het gevoel geeft dat er iets niet klopt. Het kan een unheimisch gevoel geven, super ongemakkelijk, verward en vervreemd. Het piekeren gaat aan zodra je stopt met wat je doet en dat wil je kosten wat kost vermijden.
2. Verveling triggert onze angstrespons. Het idee alleen al om alleen te moeten zijn met je eigen gedachten kan zo eng zijn, dat je het liever vermijdt omdat je de angst hebt dat ze te confronterend zouden kunnen zijn. Dan liever bezig blijven en in doe-modus, alles om maar niet in de spiegel die verveling ons kan voorhouden te hoeven kijken.
3. Verveling dwingt je om uit je comfortzone te stappen. En dat voelt niet natuurlijk. We veranderen liever niet en kiezen liever uit bescherming en veiligheid voor de route die we al kennen. Maar als je niet blij bent met het resultaat, met daar waar de weg heen gaat of belandt... is het misschien toch tijd om eens een andere route te kiezen. Nee, niet meteen Google maps openen nu, daar ga je de route echt niet vinden.
Omdat je je niet rot wilt voelen, grijp je al snel naar externe prikkels om het gevoel te doven. Je schiet in de doe-modus, de human doing, en pakt je telefoon erbij, gaat Netflixen, dingen op Google (of liever Ecosia) opzoeken... alles, alles, alles om je maar niet te hoeven vervelen.
Je verzetten tegen verveling kan desastreuze gevolgen hebben voor je gezondheid, concentratiespanne en vergroot de kans op depressie en angststoornissen. Omarmen dus, helemaal toelaten, er helemaal in mee gaan. Hoe dan? Er is licht aan het einde van de tunnel en daar ga ik een volgende keer op in.
Liefdevolle & ontspannen groet,
Vera